Sevgili Arkadaşlar, Սիրելի բարեկամներ, Dear Friends,

Gayrimüslim vakıflarının Türk devleti tarafından soyulması, son birkaç günde Kamp Armen olayıyla yine gündeme geldi.

Türk ulus-devletinin ikili bir temel politikası vardır: 1) Asimile edilebilir saydıklarını (yani Türk olmayıp Müslüman olanları) asimile etmek; 2) Asimile edilemez saydıklarını (yani Gayrimüslimleri) etno-dinsel temizliğe uğratmak.

Kamp Armen, bu ikincinin en çok kanayan yarası. Çok özet olarak hikayesi şöyle:

1936’da devlet, İslami vakıfların ekonomik temellerini yıkmak için, bütün vakıflardan ellerindeki gayrimenkullerin listesini istiyor. Bunun adına “1936 Beyannamesi” deniyor.

Atatürk’ün ölümü üzerine rafa kaldırılan bu proje Kıbrıs sorununun alevlendiği 1970’lerde tekrar devreye sokuluyor, ama bu sefer gayrimüslim vakıfları yıkmak için.

Bunlara “Vakıfnamelerinizi getirin!” deniyor. Söylenen şu: Bunlarda gayrimenkul edinebilir maddesi yoksa, 1936’dan sonra edindiğiniz bütün gayrimenkullere el konulacaktır.

Oysa, hiçbir gayrimüslim vakfının vakıfnamesi yoktur; bunların tümü Osmanlı’da özel birer padişah fermanıyla kurulmuşlardır. Zaten, 36 Beyannamesi de basılı bir formdur; bir mal beyanından ibarettir.

Vakıflardan gelen bu cevap üzerine Türk devleti “O zaman, 36 Beyannamesi’ni sizin vakıfnameniz olarak sayıyorum, orada da mal edinir hükmü yok!” diyor.

Ve, Gayrimüslim vakıflarının 1936’dan sonra her türlü yolla edindikleri taşınmazlara beş kuruş ödemeden el koymaya başlıyor.  Hani, karanlık sokakta yalnız yürüyen insana saldırıp gasp yapmak var ya, öyle.

Kararında Gayrimüslim vatandaşlardan “Türk olmayan” diye bahseden Yargıtay, bu tiyatroda en büyük rolü oynuyor.

Bu rezalet ancak 2008’de çıkan yeni Vakıflar Kanunu’ndan sonra durduruluyor. Fakat bu malların ancak % 20’si geri veriliyor.

İşte, Kamp Armen bu yüzde 20’nin bile içinde değil. Çünkü devlet burayı gasp eder etmez, birçok malda yaptığı gibi, hemen üçüncü kişilere satmış. Onlar da birbirine satmış. Şimdiki mal sahibi diyor ki, “Burası Ermeniler için önemliyse, onlara satayım, yoksa villa yaparım”.

Oysa Kamp Armen bütün diğer Gayrimüslim vakıf mallarından farklı. Hrant ile Rakel’in daha çocukken tanıştığı yer, burası.

Sonra, Hrant ile Rakel’in yaz aylarında baktığı yetim, öksüz, fakir Ermeni çocukların kovalarla su, teskerelerle harç taşıyarak ustalar nezaretinde inşa ettikleri binalardan oluşan yer, burası.

Şimdi, Kamp Armen'in bilmem kaçıncı sahibi oraya iş makineleri soktu. Burayı paraya dönüştürecek. Bu da, özel mülkiyet düzeninde normal. Normal olmayan, durumu çok iyi bildiği için, "Ermeni vakıflarının parası vardır, gelsin alsınlar" deyişi. Yani, Ermeni’nin malını Ermeni’ye satmak istiyor.

Burada tek bir çözüm yolu var, zaten Vakıflar Genel Müdürü de söyledi: Devlet bir zamanlar Ermeni vakfının anasının ak sütü gibi helal malını bağırta bağırta beş kuruş ödemeden elinden aldı. Şimdi burayı bu malın sahibinden kamulaştırma yoluyla (parasını vererek) alsın ve vakfa iade etsin.

Etsin, çünkü tekrar ediyoruz, bu malın anlamı başka gasp edilmiş gayrimüslim vakıf mallarından bile farklı: Burada "saçı bitmemiş yetimin" o çelimsiz kollarıyla kova içinde taşıdığı suyun hakkı var.

Erdoğan, hangi akla hizmet bilinmez, Ermenice Kur'an bastırtmış. Belki de Ermenileri ihtida ettirmek, Müslümanlaştırmak istiyor.

Gazası mübarek olsun. Ama, tavsiye ederiz, içinde bir parça hukuk duygusu kalmışsa, bir parça vicdan sahibi ise, Kamp Armen'i derhal kamulaştırtıp vakfa iade etsin. Bunu yapmadan meydanlarda dolaşmasın.

Yetimin, öksüzün, fakirin ahını daha fazla almasın.

 

Սիրելի բարեկամներ,

Թրքական պետութեան կողմէ ոչ-մահմետական վագըֆներու կողոպտումը, անգամ մը եւս օրակարգի է Քամբ Արմէնի դէպքով:

Թրքական ազգային պետականութիւնը ունի երկու հիմնական քաղաքականութիւն. 1- Ցուլել անոնց, որոնք հնարաւոր կ'երեւին ցուլման ենթարկուելու (այսինքն ազգութեամբ թուրք չեղող, սակայն մուսլուման եղողներ): 2- Էթնիք-կրօնական մաքրութեան ենթարկել ոչ-մահմետականները, որոնք անհնարաւոր կ'երեւին ցուլման ենթարկուելու:

Քամբ Արմէնը այս երկրորդ հանգամանքի արիւնալի վէրքն է: Համառօտ պատմութիւնը հետեւեալ ձեւով կարելի է բացատրել.

1936 թուականին պետութիւնը իսլամական վագըֆներու տնտեսական հիմքերը քանդելու նպատակով բոլոր վագըֆներէն պահանջած է յայտարարել սեփական գոյքերուն ցանկը: Ասիկա կը կոչուի «1936-ի Յայտարարութիւն»:

Աթաթուրքի մահէն յետոյ յետաձգուած այս ծրագիրը, 1970-ական տարիներուն նորէն իրագործուելու սկսեցաւ, այս անգամ ոչ-մահմետականներու վագըֆները քանդելու նպատակով:

Պետութիւնը նշուած վագըֆներէն պահանջեց «վագըֆնամէ» կոչուած կանոնագիրը եւ յայտարարեց. կանոնագրի մէջ գոյք ստանալու մասին օրինական յօդուած մը եթէ գոյութիւն չունի, ուրեմն 1936 թուականէն յետոյ ստացուած բոլոր գոյքերուն ձեռք պիտի դրուի: 

Մինչդեռ, ոչ-մահմետական վագըֆները չունէին «վագըֆնամէ» կոչուած կանոնագիրը: Անոնք, հիմնուած են Օսմանեան սուլթաններու յատուկ հրամանագիրով: 1936-ի Յայտարարութիւնն ալ արդէն տպագրուած հարցաթերթիկ մըն է, որ սահմանափակուած է գոյքերու յայտարարագրումով: 

Ոչ-մահմետական վագըֆներու այս պատասխանէն յետոյ, թրքական պետութիւնը այս անգամ յայտարարեց. «Ուրեմն 1936-ի Յայտարարութիւնը կ'ընդունուի որպէս ձեր կանոնագիրը, որուն մէջ գոյք ստանալու մասին օրինական հիմք գոյութիւն չունի»:

Եւ այսպէս, ոչ-մահմետական վագըֆներուն 1936-էն յետոյ տարբեր ձեւերով ստացած բոլոր գոյքերը յափշտակելու կը սկսի առանց նոյնիսկ ղուրուշ մը վճարելու: Ճիշդ այնպէս, ինչպէս որ մութ բողոցի մը մէջ ընթացող մարդու մը յարձակելով կը յափշտակեն:

Այս առթիւ, վճիռ արձակած վերաքննիչ Գերագոյն ատեանը մեծ դերակատարութիւն ունեցած է այս դատերախաղին մէջ, որ ոչ-մահմետական քաղաքացիները կ'անուանուէր «ոչ-թուրքեր»:

Այս խայտառակութիւնը կասեցուած է 2008-ին վագըֆներու մասին ընդունուած նոր օրէնքով: Սակայն յափշտակուած գոյքերուն միայն 20 տոկոսը ետ յանձնուած են:

Ահաւասիկ, Քամբ Արմէնը այդ 20 տոկոսին մէջ նոյնիսկ չէ: Որովհետեւ պետութիւնը, ինչպէս որ յափշտակուած այլ գոյքերուն համար ալ նոյնը ըրած է, այստեղը գրաւելէ անմիջապէս յետոյ վաճառած է երրորդ անձերուն: Անոնք ալ ծախած են ուրիշներուն: Իսկ հիմակուայ սեփականատէրը կը յայտարարէ. «Այստեղ հայերուն համար եթէ կարեւոր է, կը ծախեմ իրենց, ապա թէ ոչ վիլլա կը կարուցեմ»:

Մինչդեռ, Քամբ Արմէնը տարբեր է բոլոր ոչ-մահմետական վագըֆներուն գոյքերէն: Հրանդի եւ Ռաքելին մանկութեան շրջանին իրար ծանօթացած վայրն է:

Այստեղ, Հրանդ եւ Ռաքելը ամառնային ամիսներուն հոգացին հայ որբերուն եւ աղքատ մանուկներուն, որոնք դոյլերով ջուր եւ շաղախ կրեցին տեղւոյն շինարարութեան ընթացքին: 

Իսկ հիմա, Քամբ Արմէնի այժմու սեփականատէրը այստեղը փլելու համար կործանիչ մեքենաներ բերաւ: Այստեղը դրամի պիտի վերածէ: Ասիկա բնական երեւոյթ մըն է սեփական գոյքի արժեւորման դրութեան մէջ: Անբնականը այն է, որ տեղեակ ըլլալով իրականութեան, «Հայկական վագըֆները դրամ ունին, թող ծախու առնեն» կ'ըսէ սեփականատէրը: Այսինքն, հայուն ապրանքը հայուն վաճառել կ'ուզէ:

Այստեղ միակ լուծման ճամբայ կայ եւ Վագըֆներու ընդհանուր տնօրէնն ալ արդէն յայտարարեց: Պետութիւնը իրեն համար «հէլալ» համարելով եւ առանց նոյնիսկ ղուրուշ մը վճարելու բացօրէն բռնագրաւեց հայկական վագըֆի մը գոյքը: Իսկ հիմա, այժմու սեփականատէրին դրամը վճարելով առնէ եւ պէտք է ետ յանձնէ նոյն վագըֆին:

Պէտք է այսպէս ընէ, քանի որ կը կրկնենք. այս գոյքը կը տարբերի միւս վագըֆներու բռնագրաւուած գոյքերէն: Այստեղը, անչափաս տարիքին տկար թեւերով ջուր կրած որբերուն իրաւունքն է:

Մեզ համար յայտնի չէ, թէ Էրտողանը ո՞ր միտքին կը ծառայէ, հայերէն Ղուրան հրատարակել տուած է: Գուցէ, հայերը կրօնափոխ ընելով իսլամացնել կ'ուզէ:

Վարձքը կատար: Սակայն իրեն կը յորդորենք, իր մէջ մի թիզ խղճի եւ արդարութեան զագացում եթէ մնացած է, Քամբ Արմէնը շուտով թող վերարդարցնէ վագըֆին: Ասիկա առանց իրականացնելու հրապարակներու վրայ թող չթափառի:    

Որբերուն, աղքատներուն անեծքը կրելու թող չշարունակէ:

 

Dear Friends,

The robbery of Non-Muslim foundations by the Turkish state was brought to agenda again for the past several days by the Camp Armen incident.

The Turkish Nation State has a dual basic policy: 1) To assimilate the groups which were considered by them as assimilable (i.e. Muslims who are not Turks); 2) To implement ethno-religious cleansing to the groups which were considered by them as non-assimilable (i.e. Non-Muslims).

Camp Armen is the most bleeding wound of the second item. Its story, as a very short summery is as follows:

In 1936, the state asks for the list of the immovable properties from the entire foundations in order to demolish the economical basis of the Muslim foundations and this is called as the “1936 Declaration”.    

After the death of Atatürk this project is put aside but when Cyprus problem is inflamed in 1970s, it is put into operation again however this time the purpose is to demolish the Non –Muslim foundations. 

“Foundation Certificates – Charters” is requested from these Non-Muslims and the state says the following: If these Foundation Certificates – Charters do not include the article which allows the acquisition of the immovable property, all immovable properties which was acquired after the year of 1936 will be seized.    

In fact none of the Non-Muslim foundations have the Foundation Certificates – Charters, all of them were established with an exclusive edict of the Sultan in the Ottoman Empire. Moreover the 1936 Declaration is a printed form; it is made up of a declaration of property.

Upon this answer of the foundations, Turkish state says the following: “Then I consider the 1936 Declaration as your Foundation Certificate – Charter and there is no article on it which allows the acquisition of the immovable property”.    

And the state starts to seize without paying even a lira, the immovable properties of the Non-Muslim foundations which were acquired after 1936 by any means. Just like hijacking a lonely person walking in a dark street. 

The Supreme Court who talks about the Non – Muslim citizens as “Non – Turkish” in his decision plays the supreme role in this theatre.

This scandal is stopped after the New Law of Foundations which was introduced in the year of 2008. However just %20 of these properties is given back.

The Camp Armen is not within this %20 because the state sold this place to third persons shortly after the seizing. Other properties were treated in the same way too. Afterwards third persons sold these properties to other third persons. The current owner says the following: “If this place is important for Armenians I can sell this place to them, otherwise I will build a villa”.        

In fact the Camp Armen is different from the other entire Non –Muslim Foundations’ properties. This place is the meeting point of Hrant and Rakel in their childhood.    

And also this place consists of buildings which were constructed by the Armenian orphans, motherless, poor Armenian children under the supervision of masters by carrying water with buckets and mortar with barrows who were looked after by Hrant and Rakel in the summertime.

Now the last owner of the Camp Armen filled that place with the construction equipment. He will transform this place into money and this is normal within the private property system. The thing which is not normal is his following words: “The Armenian Foundations have money, they can come and buy”. In other words he wants to sell the property of Armenian to Armenian. 

There is only one solution, The Director of the General Directorate for Foundations already told it: The state dispossessed the Armenian Foundation’s property which was legitimate as mother's unsoiled milk without paying any money by force. Now the state must buy this place from his owner by means of expropriation and must give it back to the foundation.

The state must give it back because, we repeat, the meaning of this property is different even from the other seized Non-Muslim foundations’ properties: In this place the right of the water which was carried in a bucket by those feeble arms of “the poor orphan” is in question. 

Why on earth The Koran in Armenian was published by Erdoğan? May be he wants the conversion of Armenians, he wants to Islamize them.   

May his holy war be blessed, however if there is a little feeling of law left inside of him, if he has a little conscience, we recommend him to expropriate Camp Armen immediately and to give it back to the foundation. Without realizing this, do not let him walk around the squares. 

Do not let him to torture the orphans, motherless and poor children. 

Ankara Düşünceye Özgürlük Girişimi , Aka-Der Halklar Çalışması, ÇHD Ankara Şube, Demokratik Alevi Dernekleri- Ankara, Devrimci 78'liler Federasyonu, HDP Ankara İl Örgütü, İnsan Hakları Derneği, Özgürlük ve Sosyalizm Partisi

Abdullah Demirbaş, Abud Can, Adil Okay, Adnan Chalma Kulhan, Adnan Genç, Ahmet Abakay, Ahmet Kuzik, Ahmet Önal, Ali Altan, Ali Gökkaya, Anais Tingiryan Ballschmiede, Arzu Şenel Atmaca, Atilla Dirim, Attila Tuygan, Aysel Baytar Önsel, Aziz Küçük, Baskın Oran, Bayer SaraydarBekir Reyhan, Bora Balcı, Bozkurt Kemal Yücel, Bülent Tekin, Celal İnal, Cennet Bilek, Çetin Kurtoğlu, David Vergili, Derya Yetişgen, Dicle Akar Bilgin, Dikran Ego, Doğan Özgüden, Eflan Topaloğlu, Elif Yıldırım, Ercan Kanar, Erdal Doğan, Erdoğan Doğan, Ergun Kuzenk, Erkan Metin, Erol Bakırcıoğlu, Ertuğrul Gümüş, Faiz Cebiroğlu, Fatin Kanat, Ferdan Ergut, Ferit Banipal, Fikret Başkaya, Fusun Erdoğan, Gabriel Agirman, Gabriel Beth-Kathe, Gül Gökbulut, Gün Zileli, Güngör Şenkal, Hacı Orman, Hacı Salih Yıldıran, Haldun Açıksözlü, Hanife Bambolika Türkseven, Hanna Beth-sawoce, Hasan Burgucuoğlu, Hasan Kaya, Hasan Oğuz, Hatice Çevik, Hervé Georgelin, Hovsep Hayreni, Hüseyin Alataş, Ira Tzourou, İbrahim Seven, İlyas Danyeli, İnci Hekimoğlu, İnci Tuğsavul, İsmail Beşikçi, İzabella Öztasiyan Bernardini D'Arnesano, Jan Gavrilof, Josef Hadodo, Kadir Cangızbay, Kadriye Barsamian, Kamil Aksoylu, Kayuş Çalıkman Gavrilof, Kazım Genç, Kemal Bilget, Kenan Urkun, Kenan Yenice, Kliton Samatiadis, Leman Stehn, Leyla Çelik, Mahir Özkan, Mahmut Cantekin, Mahmut Konuk, Mehmet Can, Mehmet Özer, Mehmet Demirok, Mehmet Erkek, Mehmet Uluışık, Meral Saraç Seven, Murad Mıhçı, Mustafa Yetişgen, Muteber Öğreten, Muzaffer Erdoğdu, Nadya Uygun, Nail Beth-Kinne, Nergis Parlak, Nusret Maçin, Oktay Etiman, Osman Kuyumcu, Osman Şahin, Oya Tronscorff, Özcan Soysal, Pınar Ömeroğlu, Quin Minassian, Ragıp Zarakolu, Raffi A. Hermon, Ramazan Gezgin, Receb Dildar, Recep Maraşlı, Rezzan Şahin, Rhéa Sourmeli-Gstrein, Rıdvan Bilek, Roula Vrani, Rüstem Ayral, Sabahattin Şerif Meşe, Sabri Atman, Sait Çetinoğlu, Samet Erdoğdu, Sami Evren, Seher Erol, Sennur Baybuğa, Serdar Koçman Shabo Boyacı, Sinan Çiftyürek, Şaban İba, Şanar Yurdatapan, Şiar Rişvanoğlu, Şebnem Korur Fincancı, Tamar Çıtak, Tamer Çilingir, Taner Akçam, Türkan Balaban, Türkan Demir, Ufuk Uras, Ümit Kurt, Vahit Tursun, Vasilis Kiratzopulos, Yalçın Ergündoğan, Yasin Yetişgen, Yücel Demirer, Zeynep Tanbay ...

 

 

Destek için İmza Formu

 İmza Listesi